Wahrschinlich soviel wie nix!
Während er in der Kapelle sitzt und über Gott und die Welt nachdenkt, hört der Pankraz, was Eltern ihren kleinen Kindern über die Statuen rechts und links des Altars erzählen. Das sorgt bei ihm für so manches Stirnrunzeln, vor allem als auch noch Indianer ins Spiel kommen.
Mir kinnt’s jo eigentlich eggal si ... awer en Ort, wo ich gern ab un zue noogäh, isch d Antonius-Kapell in Owerachere. Zehn Minudde odder ä Viertelschdund in de Kapell uffere Bonk sitze, iwer mich un iwer Gott un au d Welt noochdenke, des ich fir mich Erholung, mer kinnt au sage, des isch fir mich erfrischend. Meischdens bin ich ällei, ’s isch gonz schdill im Raum, nur monchmol hört mer dusse en Vogel singe. In some Augeblick denk ich mir: So fühlt sich Friede oo.
Om ledschde Sundi war ich om Nommidag in de Antonius-Kapell. Ich bin so fünf Minudde ällei gsi, no isch ä jungs Ehepaar mit zwei Kinder in d Kapell komme, so wie sie oozooge ware, hen sie zemme ä Wonderung gmacht. D Kinder ware sehr neugierig un hen Frooge gschdellt, iwer des, was sie gsähne hen. On viele Schdelle hätt ich d Ontworte vun de Eltere gern korrigiert, denn monchi ware gonz falsch un onderi hoorscharf denäwe.
Die fir’d Gärtner
Om linke Siddealtar schdäht ä Marieschdadue, die vum Vadder richtig identifiziert wore isch mit de Worte: „Das ist Maria“, awer was no komme isch, war net so gonz richtig, denn er het gsait: „Sie ist die Mutter vom lieben Gott.“ Die Zusatzfroog vun einem vun de Kinder „Warum hat sie eine Blume in der Hand?“ isch allerdings mongelhaft gsi, denn de Vadder het erklärt: „Sie ist der Schutzpatron der Gärtner.“ Uffem rächde Siddealtar vun de Antoniuskapell schdäht de heilige Josef, der s Jesuskind uffem Arm het. D Ontwort, diesmol vun de Mueder „Das ist der heilige Josef, der Mann von der Maria. Er hat seinen Sohn auf dem Arm“, hab ich durchgieh losse, obwohl theologisch hätt mer des wahrschinlich diskutiere miasse.
Des mit de Kerze
Hochindressont war fir die Kinder de Kerzeschdänder, uf dem viel kleini brennendi Kerze gschonde sin, oozunde vun Mensche, die ihri Sorge un Wünsch om heilige Antonius vortrage hen un prakdisch als als Bekräftigung vun ihrer Bitte un als Donk im Vorus ä Kerz oozunde hen. Iwrigens nennt mer so ä Kerz Votivkerz. In de Antoniuskapell sin des gonz eifachi kleini Kerze, ’s git awer au Votivkerze die künschdlerisch verziert sin. D Mueder het de Sinn un de Votivkerze folgendermaße erklärt: „Wer eine solche Kerze aufstellt, dem wird vom lieben Gott geholfen.“ D Kinder hen vier Kerze ufschdelle un oozünde derfe, jedes Kind zwei.
De Vadder het gsait: „Die Kerzen sind für unsere Omas und Opas, dass sie noch lange leben.“ Des hab ich akzeptiert. No het eins vun de Kinder iwer de Kerzeschdänder s ewige Liacht gsähne un gfroogt, was des sei. De Vadder het gsait, des sei ä Zeiche defir, dass d Kirch kaddolisch sei.
Net gonz falsch hab ich denkt, awer au net gonz richdig. Un no isches völlig falsch wore. Links uffem Altar schdäht de heilige Wendelin als Hirte, näwe ihm leit ä Schoof, un rächds uffem Altar ä Schdadue vum heilige Sebaschdian, vun Pfeile durchbohrt, denn in de Heiligelegend heißt’s, dass er unterm Kaiser Diokletian durch Bogeschütze de Märtyrertod erlitte hätt. De Sebaschdian soll Hauptmann vun de Prätorianergarde om kaiserliche Hof gsi si. D Mueder het bi ihrer Erklärung ussen Wendelin de guede Hirte gmacht un ussem Sebaschdian en Missionar, der vun Indioner ermordet wore isch.
Des war grottefalsch
Owerhalb vum Tabernakel in de Antoniuskapell schdäht uffeme kleine Sockel ä kleini goldeni Schdadue, die de heilige Antonius vun Padua darschtellt, nooch dem d Kapell bennannt isch. Die Abbildung isch s eigentliche Gnadebild, zu dem schu siter Johre gwallfahrtet wurd.
D Mueder hat allerdings zu de Kinder gsait, des sei de liebe Gott uffem Himmelsthron. Des war nadirlig grottefalsch. Nochdem ich die Erklärunge vun de Eltere ghört ghet hab, hab ich mich gfroogt, was die, die jetz noch Kinder sin, ihre Kinder schbäter mol noch erkläre kinne. Ich kinnt mer vorschdelle: Nix.
Schönes Wochenende!